g D7
1. On szed³ w spiekocie dnia i szarym pyle dróg,
g
A id±c uczy³ kochaæ i przebaczaæ.
g D7
On z celnikami jad³, On nie zna³, kto to wróg,
g
Pochyla³ siê nad tymi, którzy p³acz±.
g
Ref.: Mój Mistrzu, przede mn± droga,
c D
Któr± przebyæ muszê tak, jak Ty.
D7
Mój Mistrzu, woko³o ludzie,
Których kochaæ trzeba, tak jak Ty.
Mój Mistrzu, nie³atwo cudzy ciê¿ar
c D
Wzi±æ w ramiona, tak jak Ty.
D7
Mój Mistrzu, poniosê wszystko,
g
Je¶li bêdziesz ze mn± zawsze Ty.
2. On przyj±³ wdowi grosz i Magdaleny ³zy,
Bo wiedzia³, co to kochaæ i przebaczaæ.
I pó¼n± noc± On do Nikodema rzek³:
¯e prawdy trzeba pragn±æ, trzeba szukaæ.
3. Idziemy w skwarze dnia i w szarym pyle dróg,
A On nas uczy kochaæ i przebaczaæ.
I z celnikami si±¶æ, zapomnieæ, kto to wróg,
Pochylaæ siê nad tymi, którzy p³acz±.
|